Συμβαίνει συχνά το επίπεδο της κριτικής να είναι ανεπαρκές και αρκετά χαμηλότερο από το επίπεδο των νοημάτων μιας παράστασης, ειδικά όταν πρόκειται για μία παράσταση αντισυμβατική και μη ανιχνεύσιμη στην παραδοσιακή σκέψη. Κι αν γράφω τώρα αυτό το κείμενο είναι επειδή δεν είμαι κριτικός και διατηρώ το ανεπάγγελτο δικαίωμά μου να γίνομαι θρασύς. Οπότε θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα τολμήσω να γράψω λίγα λόγια για το γαμημένο «SPLEEN» που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Νούλας.
«Θα σε χτυπήσω χωρίς θυμό
Χωρίς μίσος, σαν τον χασάπη»
Όλα ξεκινούν από την πανούργα αναμονή. Που διαρκεί πολύ. Περισσότερο από ό,τι της αναλογεί. Πιότερο από όσο δικαιούται. Αυτό που δεν έρχεται (από ηλίθια υπερηφάνεια) καθορίζει τις ζωές μας που φεύγουν ταπεινωμένες. Γάμα την αναμονή λοιπόν. Τόσες ετοιμασίες, τόσος καλλωπισμός. Ας κάνουμε πως ήρθε. Ας γίνουμε θεοί κι ας φτιάξουμε φως, να πλάσουμε παρόν εδώ και τώρα. Και κάπως έτσι η παράσταση που ‘ναι γεμάτη πένθος, πόθο και δημιουργική ασφυξία αρχίζει στο ισόγειο δωμάτιο της Ασκληπιού 99.
Μια θεατρική δράση ξεκινά, που μοιάζει με εφιάλτης, γι’ αυτό και ανοιχτή σε ερμηνείες αλλά κλειστή σε ταραχή και αποσβόλωμα. Όχι. Ας το ορίσω ένα BDSM θρίλερ χαοτικών διαστάσεων, ένα πορνοκονσέρτο δωματίου και ολίγον μπαλκονιού. Καλύτερα τώρα; Όχι, καθόλου. Μήπως να την πω απλά και γενικόλογα μια ποιητική περφόρμανς; Αυτό κι αν είναι ατυχές. O Μπωντλέρ και το spleen του αποτελεί μονάχα ένα αναγκαίο όχημα στο οποίο επιβιβάζονται οι 8 ηθοποιοί και οδηγούνται με ανεξέλεγκτη ταχύτητα στα ντουβάρια που φράζουν τις προσωπικές ελευθερίες. Γιατί στην πραγματικότητα, εδώ ο λόγος που προφέρεται επιθυμεί να είναι υποδεέστερος της εικόνας που δείχνεται. Θαρρείς πως η μελαγχολία είναι τόσο βαθιά που το μπωντλερικό spleen γίνεται αντιληπτό ως συμβολική ηχώ αδιαφορώντας για το παραγόμενο νόημά του. Εκεί ίσως οφείλεται η επιλογή του σκηνοθέτη να παρουσιάσει ποιητικά σπαράγματα από «τα άνθη του κακού» στη γλώσσα που γράφτηκαν, στα γαλλικά. Ανέκαθεν στον κόσμο της NovaMelancholia η γλώσσα είναι πιο χρήσιμη όταν γλείφει παρά όταν μιλάει.
Κι είναι στιγμές που βρίσκεσαι σε σοκ καθώς «νιώθεις τον ουρανό χαμηλό και βαρύ να κλείνει σαν καπάκι». Πού ακούστηκε; Το Ισλάμ να κάνει το σταυρό του σε μια χορογραφία που θα ιδρώνει τον ύπνο σου για καιρό. Πού ακούστηκε; Στην Πιετά της Ασκληπιού η Παναγία να θρηνεί τον Εσταυρωμένο γιο της για την απώλεια του πέους του. Τι είναι ο Θεός; Μια αντεστραμμένη στύση; Φαίνεται πως είχε δίκιο ο Μπένγιαμιν που είχε γράψει πως ο Μπωντλέρ ένιωσε ανταγωνισμό με τη γυναίκα εξαιτίας του προνομίου της να εγκυμονεί ζωή.
Και οι υποσυνείδητες χάντρες της κάμπιας εκεί, να σου σφίγγουν το λαιμό σαν ένα κολιέ θανάτου. Εικαστικός ανιμισμός. Αισθητική στιβαρού παραληρήματος. Η ασπίδα του Άρη απ’ τη μια. Ο καθρέφτης της Αφροδίτης απ’ την άλλη. Κι ο πουριτανισμός να χάνει την μπάλα στα λάγνα βλέμματα από το απέναντι μπαλκόνι που διόλου δεν φάνηκε να ενοχλούν τον εκλεκτό θίασο που πρωταγωνιστούσε σαν μια ανδρόγυνη γροθιά. Γίναμε θέαμα, γίναμε θέαμα, να ‘ρθουν τα ζελεδάκια που χοροπηδούν στο πιάτο, ελάτε πάρτε και σεις, θα σας βοηθήσουν στον αυνανισμό, splatter the spleen, κόκκινα, πράσινα, μπλε, να φτιάξουμε φως, οργασμός κι αθέλητο κλάμα στο μάτι, ζήτω η κατανάλωση, ζήτω ο βιασμός, σώμα πολυέλαιος που κρέμεται απ’ το ταβάνι. Συγγνώμη, ανάβετε λίγο το δέρμα; Έχασα το χάδι μου ∴
4 Μαρτίου – 2 Απριλίου 2018
Είσοδος με προαιρετική συνεισφορά
Κρατήσεις: 6972 730557
