Ένα πορνογραφικό μυθιστόρημα επί σκηνής από τη Nova Melancholia στη Στέγη

του Δημήτρη Καλαντζή.

Η θεατρική παράσταση είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους, το ίδιο και το κείμενο που ακολουθεί.

Πολλές φορές η τέχνη θέλησε να διερευνήσει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και εκδηλώσεις της που οι ψυχίατροι ονομάζουν «διαστροφές», αλλά σχεδόν πάντα έβαζε ένα πέπλο «αλληγορίας», «βαθύτερου νοήματος», «συντριβής για να προκληθεί η κάθαρση», προκειμένου να μην κατηγορηθεί για απλή ηδονοθηρία.

Η ομάδα Nova Melancholia με την παράσταση «Τα χρόνια της αθωότητας» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αποφάσισε να πετάξει αυτό το πέπλο και να παρουσιάσει επί σκηνής τις πιο ανίερες φαντασιώσεις αιμομιξίας και σαδισμού, διεκδικώντας, όπως σημειώνει στην πρόγραμμα, «το δικαίωμα σε μία μη πολιτική τέχνη», το δικαίωμα σε «ένα ελευθέριο παιχνίδι χωρίς φαινομενικό στόχο και χωρίς αναφορά στην κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα του συρμού».

«Η περφόμανς επιδίδεται αυτάρεσκα σε παιχνίδια ηδονοθηρίας», δηλώνει η ομάδα Nova Melacholia και πραγματικά, οι θεατές παρακολουθούν τις πρωταγωνίστριες να αυνανίζονται διαδοχικά, ταυτόχρονα και επαναλαμβανόμενα, να επιδίδονται σε αναπαραστάσεις ομόφυλων και ετερόφυλων σεξουαλικών πράξεων, να παίζουν σαδομαζοχιστικά παιχνίδια και – το πιο σοκαριστικό – να αφηγούνται δύο παράλληλες ιστορίες αιμομιξίας: η μία μεταξύ αδελφού και αδελφής (την ώρα που κρυφοκοιτάζουν τη συνεύρεση των γονιών τους με μία τρίτη γυναίκα) και η άλλη, μία δημόσια και υποχρεωτική συνεύρεση γιού και μητέρας, όπως την περιγράφει ο Δούκας Καπάνταης στο μυθιστόρημά του «Αυτοκράτειρα».

Στην παράσταση δεν υπάρχει κάθαρση. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει ούτε επιβράβευση ούτε τιμωρία. Οι βέβηλες και διαστροφικές σκέψεις αναπαριστούνται ή ακούγονται πάνω στη σκηνή για να χαθούν με το τέλος της παράστασης και να ξανακρυφτούν στο μυαλό εκείνου που τις γέννησε.

Και το κοινό; Τι μπορεί να εισπράξει από την παράσταση;

Στην αρχή θα νιώσει αμήχανα – ίσως και να γελάσει, όπως έγινε στην παράσταση της Κυριακής 12/03 με τις πρώτες σκηνές αυνανισμού. Μετά θα πρέπει να εστιάσει στις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, στον αριστοτεχνικό ρυθμό της παράστασης, στη λιτότητα των θεατρικών τεχνασμάτων και στην ειλικρίνεια των δημιουργών: «επιδιδόμαστε σε παιχνίδια ηδονοθηρίας, διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια μη πολιτική τέχνη».

Οι Nova Melancholia είναι απόλυτα συνεπείς με τις προθέσεις τους.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Τα χρόνια της Αθωότητας

Κείμενο: Δούκας Καπάνταης
Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας
Σκηνικά: Κώστας Τζημούλης
Κοστούμια: Νάνα Σαχίνη
Μουσική επί σκηνής: το κορίτσι κοιμάται
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου

Ερμηνεύουν: Κώστας Κουτσολέλος, Βίκυ Κυριακουλάκου, Αλέξια Σαραντοπούλου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Στην παράσταση ακούγεται το “Modern Abyss” του Lumiere

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Περισσότερες πληροφορίες: Στέγη

Η ομάδα Nova Melancholia ιδρύθηκε το 2007 και αποτελείται από τους Έμη Κίτσαλη, Βίκυ Κυριακουλάκου, Βασίλη Νούλα, Αλέξια Σαραντοπούλου, Κώστα Τζημούλη, Μανώλη Τσίπο και Δέσποινα Χατζηπαυλίδου. Δραστηριοποιείται στο χώρο της θεατρικής και εικαστικής περφόρμανς, επιχειρώντας «μια μη συστηματική χαρτογράφηση ποικίλων αισθητικών, στρατηγικών και κειμένων που έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση της μελαγχολίας της εποχής».

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.