«Όπως το κύμα τινάζει στο βράχο περιοδικά το λευκό φόρεμα, το λευκό μάτι μου αδειάζει απ’ τις εικόνες του κόσμου κι αστραφτερότερος σε κάθε εκτίναξη ανεβαίνει στην επιφάνεια ο αφρός των ημερών. Είμαι βυθισμένη στη θάλασσα και μόνο τα δυο ρουθούνια έχουν ακόμα μέσα τους λίγον ουρανό. Όλος αυτός ο ωκεανός όπου βρίσκομαι βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μαύρης φάλαινας. Το στόμα μου παρακαλεί.

στοιχεία παράστασης

περισσότερες φωτογραφίες